Verbaasd, beduusd en vol ongeloof heb ik, in de afgelopen weken, 2 afzonderlijke items in de krant mogen lezen die mijn haren overeind doen staan. Hoe is het mogelijk dat wij zulk taalgebruik openbaren aan onze samenleving, onze kinderen en bovenal onze gedachten. Het is belangrijk positief taalgebruik in te zetten om onderwerpen bespreekbaar te maken en te benadrukken. Wat je uitspreekt groeit en geef je een meerwaarde in je leven. Zijn we ons voldoende hiervan bewust?
De eerste schok was een advertentie die een hele pagina besloeg met de woorden MPP, mek a prijs panya stond er dan, als betekenis van deze letters die in de Surinaamse samenleving reeds een duidelijke en onuitwisbare betekenis hebben. Hoe is het mogelijk dat deze boodschap is gebruikt om een prijsactie te promoten en het (on)genoegen over de rij- en voertuigenbelasting te uiten. Het tweede weet ik niet zeker, vandaar dat het tussen haakjes staat. Welke beweegredenen zijn er om deze manier van marketing te rechtvaardigen. Ik ben daar erg resoluut in: geen enkele!
De woordkeuze heeft een enorme impact op de interpretatie van een boodschap. In dit geval is er gekozen voor een scheldwoord, dat niet alleen in Suriname wordt gebruikt om het ongenoegen te uiten. Het zijn woorden die al op wereldpodia worden gebruikt en dus ook bekend zijn bij niet-Surinamers. Welk gevoel zal die toerist en velen van u hebben gehad, die besloot die bewuste dag een krant te kopen. Een gevoel van verdriet, bekruipt mij, als ik erover nadenk en steeds meer besef dat er burgers zijn die nu ook bewust ervoor kiezen om negatieve boodschappen breed te uiten en te verspreiden. Hoe komt het dat wij als dja dja Surinamers dit toestaan?
Een volk dat gevormd is door positiviteit en liefde voor elkaar ongeacht je herkomst of geslacht. Is het normaal geworden om negatief te denken en dit ook in de ergste vorm te uiten naar iedereen toe? Beschermen wij tegenwoordig onze kinderen niet meer. Staan wij toe dat ze worden blootgesteld aan geweld en sexueel getinte boodschappen, niet alleen via de tv en de radio, maar nu ook via de krant. Op klaarlichte dag kan onze jeugd allerlei geweld en sexueel getinte films bekijken op sommige tv zenders. En via sommige radio stations kun je overdag diverse liedjes over oneerbare handelingen beluisteren. Zijn wij vergeten dat onze kinderen alle informatie, alle boodschappen die wij als samenleving uitzenden, opnemen als sponzen. Jawel, als sponzen! Kinderen vertonen gedrag dat wij ze aanleren en uiten zich bewust en onbewust door informatie die ze verkrijgen. Willen wij hun gedachten vullen en aansturen met dit soort berichten van informatie? Of zijn wij ergens vergeten dat onze kinderen ook de krant (leren) lezen en naar de tv kijken of naar de radio luisteren? Wij als samenleving hebben een opvoedkundige taak om onze kinderen te vormen en voeden met fundamentele waarden als liefde en respect voor zichzelf en elkaar.
En nu komt het. In een welbekende rubriek in de krant, las ik daags na de eerste drie letter episode, het volgende scheldwoord en ja, echt waar, je kunt dit woord al raden. Het betrof een artikel over artistieke uitingen met betrekking tot het milieu, waarbij de boodschap, een zeer relevante, die ik zeker niet in twijfel trek, krachtig werd benadrukt met de ons welbekende twee (2) letter woorden. In dit geval is er nog 1 letter eraan toegevoegd, een extra k, die de interpretatie nog meer heeft benadrukt. Het leed dat onze kinderen wordt aangedaan, is nu compleet, het doek is gevallen, a klari! Onze taak om hoop, liefde en respect op onze kinderen over te brengen, lijken wij compleet naast ons te hebben neergelegd. En we laten ons vaak leiden door klaarblijkelijk woede en irritatie. Uiteraard begrijp ik u, begrijp ik elk van ons die soms kan zitten met opgekropte woede over belangrijke zaken die spelen in het leven. Dat is menselijk. Eén ding moeten wij echter niet vergeten. Woede mag nooit je leidraad zijn in het leven en te kiezen voor ongeoorloofd taalgebruik om een onderwerp onder de aandacht te brengen en te bespreken. In elke cultuur biedt ons opperwezen, hoop, geluk, troost enzovoorts aan, om ook, op zulke momenten, uw emoties te overbruggen en te verzachten. Elke cultuur en religie geeft aan dat de mens zich moet laten leiden door bovenal liefde en respect voor jezelf en de ander.
Waaraan zullen de kinderen hebben gedacht, die op die bewuste dag, de krant opensloegen en in de kop deze woorden tegenkwamen. Gaan wij echt zo ver in het negatieve? Hoe willen wij onze jongeren beinvloeden? Juist ja .. Positief beїnvloeden met positieve bewoordingen! Scheldwoorden via de media, in advertenties en dergelijke horen daar niet bij. Wij als volwassen burgers hebben een gemeenschappelijke verantwoordelijkheid. Je benoemt en benadrukt, de boodschap die je wilt uiten positief en het gedrag dat je wilt bewerkstelligen, benoem je. Je zal dus nooit, focussen op die negatieve boodschap en/of handeling. Communicatie is liefde en respect voor jezelf en elkaar. Srananmang doe het positieve voor onze kinderen, denk a tori! Mek’ un lob’ makandra moro, denki den p’kin fu unu. Te yu mandi, saka s’don, kis’ yu srefi. Dan yu e tak’ baka, nanga yu srefi, yu p’kin en ala tra sma, tap’ wan leti fasi.
Tan bun en memre a boskopu fu lobi nanga lespeki!
Angela van der Kooye
Voorzitter van het landelijk platform voor communicatie & public relations (CCPR)
